Bardzo wiele, można pewnie w setki czy tysiące liczyć, wydrukowano dotąd pamiętników, zapisów, opisów życia rożnych, czasem bardzo ważnych, a czasem zwykłych na pozór ludzi. Każdy z autorów oczywiście uważa, że opis ich życia i przygód to wyjątkowe dzieło literackie, historyczne, a może i obyczajowe. I trudno tej tezie zaprzeczać. Moje dzieło też jest wyjątkowe, a rożni się od innych wspomnień tym, że to swego rodzaju opowieść szczęściarza. Przyznaję się publicznie do tego bogactwa, do towarzyszącego mi właściwie od mego zarania szczęścia, bo przecież tego szczęścia, którego doznawałem przez ponad 80 lat mojego życia, nikt już mi nie zabierze. Ta książka jest także wyjątkowa z powodu zawartej w niej pewnej warstwy dokumentalnej, związanej z historią mojej rodziny, a i dziejami naszej Ojczyzny. Przywołuje z przeszłości ludzi i miejsca dawno nieobecne w zbiorowej pamięci Polaków. W mojej opowieści są także opisy zwyczajów, tradycji, życia codziennego na kresowej wsi. Część mojej opowieści dotyczy lat młodości, studiów, kariery zawodowej. Dorosła część mego życia przypadała na PRL. Opis zdarzeń tego okresu to jedna z barwniejszych stron tego dzieła, a i dowód towarzyszącego mi szczęścia. Nie mam wykształcenia humanistycznego, jestem inżynierem. Napisałem tę opowieść pro memoria i zdecydowałem się na jej upublicznienie, by dać świadectwo prawdzie. A co do szczęścia… trzeba wykorzystując swoje wrodzone i nabyte umiejętności, z niego po prostu korzystać…