Skauting I wytyczne kierunki pracy narodowo-wychowawczej

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint wydania z 1916 r.: SKAUTING i wytyczne kierunki pracy narodowo-wychowawczej
Anglia ojczyzną tego młodego ruchu wychowawczego.
Nazwa »skaut« oznacza w pierwszej linii wywiadowcę wojskowego, a potem równie dobrze oddaje pojęcie: pioniera i zdobywcy nowych widnokręgów na polu: wiedzy, wynalazków, przemysłu i odkryć.
Atrakcya skautingu polega na silnej organizacyi, która ujęła młodzież w posłuszne, karne zastępy i gromadzi ją pod sztandarem szczytnej myśli Chrystusowej, która wypowiedziała wojnę chuciom, zmysłowości, ciemnocie i sobkostwu.
Celem skautingu: wykształcenie młodzieży na dzielnych synów ojczyzny, na obywateli przekładających dobro publiczne nad prywatę, obowiązek nad wygodny sybarytyzm, poświęcenie mienia i życia nad egoizm, zasklepiony w ciasnocie swego rodu lub własnego: ja.
Celem skautingu: otrząśnięcie ludzkości z prochu i pyłu, którym potoki wieków zamuliły i wypaczyły nauki i szkołę humanistyczną, zrzucenie z piersi młodzieży dusznej atmosfery nocnych cieni i zgubnych wyziewów zepsucia, rozlegających się bezkarnie w ciasnych ulicach miast i gniotących jak zmora, piersi młode, spragnione ideału, prawdy i słuszności.
Celem skautingu: utrzymywanie i ciągłe odświeżanie poczucia sprawiedliwości, staranie się o mądre ustawy i słuszne wykonywanie lub tłumaczenie paragrafów.