Ptaki Ameryki

„Och, ależ męka to całe życie”– myśli bohaterka jednego z opowiadań Lorrie Moore. Bo jak inaczej postrzegać codzienność, w której dzieci umierają, mężowie zdradzają, rodzice odchodzą, a ludzie są po prostu nieżyczliwi? To właśnie o życiowych rozterkach – małych i dużych – pisze jedna z najznakomitszych współczesnych amerykańskich pisarek. W tomie Ptaki Ameryki Moore z delikatnością pisze o tych, którzy się boją, są samotni, a ich decyzje i wybory wydają się czasem wątpliwe. Koncentruje się na postaciach, które coś uwiera, oddziela emocjonalnie od innych ludzi, którym wewnętrzne pęknięcia uniemożliwiają choćby chwilowe pochwycenie szczęścia. Jednak w jej prozie trud istnienia nie jest pozbawiony subtelnego humoru i głębokiej empatii. Wszak czym innym jest życie niż splotem tragikomicznych zdarzeń? Zbiór opowiadań zdobył Międzynarodową Nagrodą Literacką przyznawaną przez „Irish Times”, otrzymał tytuł Książki Roku w rankingu „New York Timesa” oraz stał się bestsellerem. „Waham się, czy określić przymiotnikiem „mądry” osobę w wieku Moore. Ale obserwowanie, jak pisarka czy pisarz wkracza w pełną dojrzałość, zawsze jest ekscytujące. Roztrzepane wzbijanie się do lotu to świetna zabawa, ale widok szybującego wysoko artysty raduje serce.” Julian Barnes, „The New York Review of Books” „Zmienna, chropawa, zjadliwa, potoczysta... Ta książka jest jedną z najzabawniejszych i najbardziej wymownych analiz ludzkiej miłości i wrażliwości.” „The New York Times Book Review” „„Ptaki Ameryki” – jednocześnie smutne, zabawne, liryczne i kąśliwe – to w urzekającej twórczości Moore świadectwo jej pogłębiającej się mądrości w rozpoznawaniu światłocieni.” „The New York Times” „Od dawna jestem wielbicielem Lorrie Moore; jej „Ptaki Ameryki” to znakomity zbiór opowiadań i dowód jej szczytowej formy.” Geoff Dyer, „The Independent” „Moore jest obdarzona tak zdumiewającą, nieokiełznaną pomysłowością, że pozostawia nas, kalekich śmiertelników, mrugających w kurzu. Moore pisze jak żywioł.” „Seattle Times” „Choć w każdej jej opowieści pojawiają się nietoperze, szopy, flamingi, wrony, kaczki i karmniki dla ptaków, prawdziwym tematem tych opowiadań jest ludzka natura i niezliczone sposoby, na jakie bohaterowie Moore zbliżają się do siebie lub oddalają w obliczu zmian, oniemienia lub smutku. Przepiękna rzecz. Rzadko kiedy pisarze wykazują się taką spójnością, humorem i współczuciem.” „Seattle Post-Intelligencer”