Już prawie piętnaście lat badałem wschodni brzeg tego morza na końcu świata - det ede hav; sześć wypraw polarnych w latach 1956-1970, których wynikiem było kilkadziesiąt publikacji naukowych o geologicznej budowie wyspy Spitsbergen w arktycznym archipelagu Svalbardu. Międzynarodowe zainteresowanie tym północno-zachodnim narożnikiem kontynentalnej kry Eurazji rosło z roku na rok, na wschodni brzeg Morza Grenlandzkiego przybywały coraz to nowe różnojęzyczne wyprawy naukowe oraz hałaśliwe ekspedycje turystyczne.
W bezpowrotną przeszłość odchodziła samotność polarna, na Spitsbergenie robiło się ciasno.
W dziesiątym wieku naszej ery, ciasno było wikingom na Islandii. (...) Na zachód od Islandii niektórzy żeglarze dostrzegli w oddali ląd, a w latach osiemdziesiątych dziesiątego stulecia ląd ten został zbadany przez Eryka Rudego; Nazwał on ten ląd Krajem Zieleni, gdyż wiedział, że ludzie chętniej zechcą się tam udać, gdy będzie miał dobrą nazwę.
Fragment książki