Monografia nie tylko opisuje mniej znane i prawie zupełnie nieznane utwory: Wesele, Ziemia, Pompeja, Epimedes, Wędrowny sztukmistrz, ale także wytwarza wspólną dla tych tekstów przestrzeń badawczą. […] Monografia zawiera znakomite interpretacje poematów Norwida, najeżonych trudnościami odbiorczymi (szkicowa fabuła, dygresyjność, eliptyczność, paraboliczność), niejednoznacznych, wymykających się zabiegom poszukującym sensu. Książka przeznaczona jest zwłaszcza dla czytelnika wykształconego, ale zrozumie ją każdy kto wnikliwie czyta teksty tego artysty. […] Nie odzierając poety z jego tajemnic i strzegąc granic jego intymności autorka wnika w sam tekst, który ujawnia człowieka-twórcę i jego bogate w sensy dzieło.