Szybki rozwój broni pancernej na całym świecie spowodował, że już w latach trzydziestych ubiegłego wielu do armii wielu państw wprowadzono specjalne armaty przeciwpancerne służące do zwalczania nieprzyjacielskich czołgów i samochodów pancernych. Początkowo armaty przeciwpancerne miały kaliber 20-40 mm. Był to wówczas skuteczny oręż do zwalczania niezbyt mocno opancerzonych pojazdów pancernych. Jednak duża mobilność jednostek pancerno-motorowych i mniejsza zdolność przemieszczania się jednostek artylerii przeciwpancernej powodowały, że silnik wozu bojowego wygrywał wyścig z armatą. Nawet motoryzacja jednostek artylerii przeciwpancernej była tylko połowicznym rozwiązaniem, bowiem holowane armaty były „przywiązane” do dróg, natomiast w terenie ich szybkość oraz możliwość poruszania się były znacznie ograniczone. W tym czasie w Wielkiej Brytanii, Polsce, Czechosłowacji, Niemczech i we Włoszech rozpoczęto prace nad skonstruowaniem samobieżnego działa przeciwpancernego, inaczej mówiąc niszczyciela czołgów.