Analiza procesu indywidualizacji życia społecznego wskazuje na występowanie kilku interesujących zjawisk. Po pierwsze, możemy mówić o problemie ideologizacji indywidualizmu, co oznacza, że zmieniający się charakter relacji jednostki ze społeczeństwem, tzn. oparty na coraz większej autonomii człowieka, nie obejmuje wszystkich członków społeczeństwa. Indywidualizm, przyjmując zideologizowaną postać, staje się narzędziem różnicowania szans jednostek w dostępie do autonomii i osobistego rozwoju. Dla niżej sytuowanej części społeczeństwa w strukturalnym układzie staje się on źródłem barier i ograniczeń, a tym samym gwarantem społecznych nierówności. Po drugie, indywidualizacja życia społecznego nie w każdym przypadku prowadzi do rozwoju indywidualności jednostki. Może tworzyć sprzyjające okoliczności indywidualnego rozwoju człowieka, jednakże nie jest warunkiem wystarczającym do pojawienia się indywidualności. Po trzecie, indywidualność osoby nie stanowi przeszkody, a wręcz przeciwnie, jest czymś niezbędnym, by móc w pełni odpowiedzialnie zaangażować się we wspólnotę. Indywidualność jest bowiem wyrazem etycznego nastawienia człowieka do otaczającego go świata oraz innych ludzi.