"Notatki z Algierii" to zapis z pobytu autorki w Algierii w latach osiemdziesiątych, w okresie poprzedzającym wojnę domową. Autorka pracowała jako wykładowca w Instytucie Architektury na uniwersytecie w Oranie, a podczas wypraw na Saharę zbierała dokumentację ginącej pustynnej architektury. Opisany okres to lata pełne nadziei zarówno dla niepodległego, rozwijającego się państwa, jak i dla autorki, która wyjechała z Polski stanu wojennego. Algierczycy, aby odciąć się od wpływów francuskich po okresie kolonializmu, zaprosili do współpracy specjalistów z krajów bloku wschodniego. Dla przybyszów z tych krajów, również z Polski, było to nieoczekiwane zetknięcie z nową kulturą i egzotyką. Ten niezwykły okres współpracy i harmonii skończył się niespodziewanie i bezpowrotnie. Autorka opisuje życie środowiska akademickiego, tamtejszej Polonii, a także podróże do miejsc dzisiaj wciąż niedostępnych zarówno dla turystów, jak i dla ogółu mieszkańców Algierii.