Roman Jakobson to jeden z najwybitniejszych humanistów XX wieku, językoznawca i literaturoznawca, folklorysta, semiotyk, teoretyk malarstwa, filmu i teatru, historyk języka i językoznawstwa, neurolingwista i antropolog. Zbiór Mój futuryzm gromadzi teksty, z których wyłania się Jakobson-współtowarzysz poetów-futurystów (Majakowskiego, Kruczonycha, Chlebnikowa), malarzy (m.in. Malewicza), kompozytorów; zaprzyjaźniony z całą bodaj rosyjską, czeską i polską pierwszą awangardą artystyczną i naukową. Ten wieloaspektowy portret Jakobsona i jego generacji wyłania się z rozmów, które przeprowadził z nim w końcu lat 70. szwedzki slawista Bengt Jangfeldt, ze szkiców samego Jakobsona o futuryzmie i dadaizmie, z listów, także miłosnych, które adresował do Elsy Triolet, z juwenilnych wierszy – w tym pozarozumowych – i z prozy, z przekładów, tak serio, jak serio-komicznych, z dedykacji. Wspomnienia Jakobsona, którym Jangfeldt nadał postać gawędy autobiograficznej, oraz jego wczesne, różnogatunkowe utwory tworzą fascynujący obraz epoki, rozpoczynającej humanistykę nowoczesną.