Philip Levine, poeta, eseista i tłumacz, urodził się w roku 1928 w Detroit w rodzinie imigrantów o korzeniach rosyjsko-żydowskich. Przemysłowe miasto odegrało znaczącą rolę zarówno w jego biografii, jak i twórczości – doświadczenie pracy fizycznej w fabryce samochodów, liczne wiersze poświęcone codziennemu życiu klasy robotniczej, krzepkim sąsiadom i pijanym robociarzom, przysporzyły mu miana „jedynego amerykańskiego poety proletariackiego”. Ta anarchistyczna, przepełniona buntem poezja, wyczulona na niesprawiedliwość społeczną, rasizm i antysemityzm, zawsze przemawiała wyrazistym głosem gniewu i protestu. Ale w jego dorobku jest także wiele wierszy refleksyjnych, nieledwie autobiograficznych; poetyckie portrety i wspomnienia są zarazem medytacją nad sensem życia i wyrokami historii.

Patronat nad książką objęli Instytut Książki oraz Festiwal Czesława Miłosza