W książce Historia – Dialog – Literatura. Interakcyjna teoria procesu historycznoliterackiego forsuję tezę radykalną. W moim przekonaniu historia literatury (i literatura) nie jest tym, za co brano ją najczęściej, nie jest ani historią rozwoju autonomicznych form rozsądnie ewoluujących ku czemuś w sensie artystycznym wyższemu i lepszemu – jak w wariancie formalistyczno-strukturalistycznym, ani dziejami perypetii literatury z tym, co wobec niej zewnętrzne: historią, polityką, społeczeństwem itp. – jak w tradycyjnej historii literatury wypracowanej na gruncie pozytywizmu. Książka ta przynosi propozycję alternatywnej teorii procesu historycznoliterackiego. Pisana w „praktycznej” części rozprawy – w której analizuję relacje Herlinga-Grudzińskiego, Różewicza, Konwickiego, Mrożka, Musiała i Witkowskiego z literaturą i osobą Gombrowicza – interakcyjna historia literatury jest interpretacyjna, intertekstualna, dialogowa, personalistyczna i polilogiczna.