Ukazywanie i przypominanie, że Kościół jest rzeczywistością o strukturze Bosko-ludzkiej stwarza i wzbudza pragnienie nadprzyrodzonej rzeczywistości, jaką jest niebo. Możliwość obcowania hic et nunc z tym przyszłym światem daje nam, mieszkańcom ziemi, liturgia. To ona, zwłaszcza Eucharystia, pozwala łączyć się i smakować dobra przyszłe, które kiedyś w pełni staną się naszym udziałem. Liturgia ziemska „jest wstąpieniem w odwiecznie dokonującą się liturgię niebios. Liturgia ziemska jest liturgią wyłącznie dlatego, że włącza się w to, co już się dzieje i co ją przewyższa".

Jedną z wybitnych postaci, której bez wątpienia zawdzięczamy znaczący wkład w dziedzinie odkrywania bogactwa i znaczenia liturgii w epoce jej najnowszej reformy, jest o. Cipriano Vagaggini OSBCam (1909–1999). Nawet pobieżna lektura jego głównego dzieła (Il senso teologico della liturgia) pozwala zauważyć, że bardzo powszechne jest odwoływanie się w nim przez autora do rzeczywistości przekraczającej ziemski, widzialny wymiar. Na wielu jego kartach możemy spotkać wyrażenia, takie jak: liturgia niebiańska, niebiańskie Jeruzalem, przyszła chwała. Odwołania te wpisują się w generalny obraz koncepcji Vagagginiego, który umieszcza liturgię w szerokim kontekście historii zbawienia.