Publikacja zawiera dwa teksty Jana Mukařovskiego w przekładzie bohemistki Anety Daszuty: „Sztuka jako fakt semiologiczny” (1934) i „Semiologia sztuki” (1936-1937). Oba dotyczą znakowego charakteru sztuki (w tym literatury jako sztuki słowa). Pokazują, jakie znaczenie w historii i rozwoju praskiej szkoły strukturalizmu miała reorientacja semiologiczna, która dokonała się w połowie lat trzydziestych XX wieku, głównie za sprawą Jana Mukařovskiego.