Jak wskazuje autor, „postrzeganie osoby niepełnosprawnej intelektualnie jako badacza, który w ramach własnych zdolności i na podstawie doświadczeń społecznych konstruuje schematy poznawcze odzwierciedlające obraz świata, stanowi wciąż zaniedbaną przestrzeń badawczą. Niepełnosprawność intelektualna lekkiego stopnia nie pozbawia bowiem jednostek możliwości konstruowania własnych reprezentacji rzeczywistości, a rozwój wewnętrznych schematów przebiega zgodnie z poziomem wieku umysłowego i jakością specyficznych doświadczeń emocjonalno-społecznych”.
Dotychczas w niewielkim stopniu analizowano problem doświadczania stresu przez osoby z niepełnosprawnością intelektualną. Autor tej pracy podjął się zadania przebadania poznawczych czynników radzenia sobie młodzieży z lekką niepełnosprawnością intelektualną w społecznych sytuacjach trudnych, a szczególnie dotyczących osób znaczących, tj. rodziców, nauczycieli, rówieśników. Wnioski płynące z tych badań mogą okazać się ważne dla pedagogów, wychowawców i nauczycieli młodzieży z lekką niepełnosprawnością intelektualną w kształtowaniu postaw życiowych podopiecznych.