Rozprawa Andrzeja Karcza poświęcona jest zjawisku wartemu refleksji, które nie znajdowało dotąd należytego uznania. Badacze zajmujący się piśmiennictwem pozakrajowym po 1939 roku kierowali uwagę przede wszystkim ku twórczości literackiej czy poetyckiej, pomijając niewątpliwą zasługę krytyki emigracyjnej w analizie twórczości pisarzy polskich i obcych. Autor stawia czoło temu zaniechaniu, dokonując analizy twórczości krytycznej osób o różnych rodowodach intelektualnych i zainteresowaniach pisarskich, których kompetencje i dokonania nie budzą wątpliwości co do trafności dokonanego wyboru.
[...] Autor daje dowód umiejętności analizy twórczości literaturoznawczej Terleckiego, Miłosza i Herlinga-Grudzińskiego oraz znajomości ich postaw wobec literatury. [...] Rzecz jest dobrze napisana i tak też się czyta.
Z recenzji prof. dr. hab. Rafała Habielskiego