Karol Berger proponuje w swoim dziele, sytuującym się na pograniczu rozprawy naukowej i eseju, autorską koncepcję teorii sztuki. Uderza w niej przede wszystkim odważne przekroczenie tradycyjnego pytania estetyki: czym jest sztuka?, i przejście do pytania o zupełnie innym ciężarze gatunkowym, niemal prowokacyjnego: po co nam sztuka? Co jest lub powinno być jej funkcją, by w ogóle miała dla nas znaczenie, byśmy chcieli się nią zajmować? Ale to nie jedyna zmiana estetycznej perspektywy. Autor w swoich rozważaniach uprzywilejowuje - w miejsce malarstwa i literatury, zazwyczaj skupiających uwagę estetyków - muzykę. Czyni tak, ponieważ jego zdaniem "muzyka ukazuje najważniejsze problemy społecznej i historycznej sytuacji sztuki nowoczesnej w sposób szczególnie radykalny, ostry i wyraźny", "umożliwia najlepszy wgląd w sytuację sztuki nowoczesnej".