Polska krytyka literacka w XIX i XX wieku

Krytyka literacka ma to do siebie, że zarysowuje listę napięć w obrębie formacji kulturowych i na ich stykach. Dlatego poznanie jej umożliwia dotykanie newralgicznych miejsc w historii kultury oraz w relacjach międzyosobowych, czasem też w relacjach między środowiskami czy ugrupowaniami o wyraźnie zarysowanym światopoglądzie. Prawidłowe odczytanie i zinterpretowanie owych napięć wymaga od badacza gruntownej znajomości dziejów kultury oraz szczególnej wrażliwości na to, co krytyk zechce czytelnikowi, niekiedy też między słowami, powiedzieć. Bez uruchomienia szerokiego kontekstu interpretacyjnego, uwzględniającego uwarunkowane historycznie zadania stawiane przed krytyką przez odbiorców, oraz bez empatycznego wejścia w przestrzeń konstruującą się między autorem działa i jego krytykiem niemożliwe jest uchwycenie głosów krytyków jako "signum" epoki [...] Dlatego też badaczom recenzowany tom studiów może służyć jako inspiracja do dalszych poszukiwań, zaś miłośnikom literatury - jako uzupełnienie wiedzy i źródło lekturowej satysfakcji.
z recenzji dr hab. Beaty K. Obsulewicz-Niewińskiej, prof. KUL