Eseje Markowskiego dotykają najważniejszych spraw naszego życia intelektualnego. Nie ma w niej nic z doraźności i w zasadzie słowa „sprawy naszego życia intelektualnego” powinnam była napisać wielką literą. Chodzi o to, jak dotrzeć do samej treści istnienia, jak przebić się przez zapośredniczenie interpretacją, jak żyć, jak być, jak kochać. W płynnym, szybkim stylu tych tekstów ukryty jest ton na wpół tragiczny. Przyjemność interpretacji oddziela od życia.
Z recenzji Ireny Grudzińskiej-Gross