Punktem wyjścia dla Morawskiego jest przyjęcie roli, jaką sztuka odgrywa w życiu jednostki i zbiorowości ludzkiej. Z jednej strony uważa się, że jest ona tworem społecznym, z drugiej, że jest wyrazem określonych potrzeb człowieka jako zjawiska przyrodniczego. W ten sposób Morawski nawiązuje do arystotelesowskiej idei katharsis w jej obszarze biologicznych mechanizmów czy do Jeana Baptiste’a Dubosa, „Refléxions critiques sur la poésie, la peinture et la musique” (1719). Współcześnie ten punkt widzenia przyjmowany był między innymi przez I. A. Richardsa i H. Reada.