Nam jednak pozostanie w pamięci ten polski dwór szlachecki, strażnik narodowej tradycji, ostoja religijności, patriotyzmu, bon tonu, który uczył, jak dobrze przeżyć, by zapisać się w pamięci potomnych. Do takiego dworu tęsknimy. I niech ta nostalgia pozostanie.

Pisał o dworze Włodzimierz Tetmajer:

"Niech się święci mój cichy, pod drewnianym gankiem,
Mój wiejski dworek biały, w gaju starych drzew,
W ogrodzie wonnym zielem: miętą i rumiankiem.
Z każdej ściany tam wieje innych czasów wiew.
Zbudowałem go dzieciom; w takim samym wzrastałem,
W takim nas kołysała starych ojców pieśń".


Razem z dworami bezpowrotnie zniknął na zawsze styl życia. Poszanowanie dla historii Najjaśniejszej Rzeczypospolitej.