Czas hieny to zbiór prawie 60 miniatur prozą, impresji, ale i klasycznych opowiadań poświęconych życiu kresowej wsi na Ziemi Zamojskiej. Akcja większości utworów dzieje się w czasach współczesnych, ale poprzez opowieści bohaterów, wspomnienia zahaczają o pierwszą wojnę światową a nawet okres ją poprzedzający.

W dosyć sennej atmosferze siermiężności i przaśności na pół gomułkowskiej, na pół gierkowskiej, zdarzają się dramaty na miarę Szekspira: romanse, zabójstwa, zdrady. W społeczności, gdzie każdy wie wszystko o każdym, obserwujemy degrengoladę nawet całych rodzin, ale także niesamowity upór jednostek, by nie zaniżyć raz wyznaczonych standardów życia. W tej, zdawałoby się na pół umarłej wsi, pewnego dnia zjawia się plener malarski. Zderzenie całkowicie odmiennych systemów wartości, stylów życia, światopoglądów aktywizuje lokalną społeczność. Dzięki temu odkrywamy kulturową i historyczną egzotykę kresowej, nadbużańskiej krainy, historię chłopskich rodzin sięgającą nawet 300 lat.

W ten archetypiczny krajobraz wsi wpisane są wydarzenia i komentarze dnia dzisiejszego. Śledzimy nocne rodaków, pojawiają się ostre komentarze polityczne dotyczące nie rozwiązanych dotąd, palących problemów wschodniego pogranicza – obecności Żydów, Ukraińców, ale także funkcjonowania kolejnych rządów w Polsce, narastającej presji putinowskiej Rosji i twardej polityki Niemiec w stosunku do Polski. Młodsze pokolenie artystów ma okazję poznać nicość stanu wojennego, zrozumieć grę pyszałkowatych, chodzących w glorii represjonowanych działaczy podziemia, obrońców żyjących jeszcze siepaczy dawnego, sowieckiego imperium.

Wszystko to opowiedziane z humorem, soczystym językiem autochtonów dosadnie ilustrującym swoistą mentalność, autentyczną, choć niekiedy daleką od ideału, filozofię życia chłopów.