Jest w tym tomiku dedykacja autorki dla zmarłej córki. Bez jej miłości, jak pisze poetka, ta książka nigdy by nie powstała. Nie moglibyśmy pięknych wierszy, które w swym emocjonalnym wyrazie, nastroju, artystycznym kształcie nawiązują do najlepszych wzorców tego typu liryki,” do trenów” Jana Kochanowskiego czy cyklu o Ance Władysława Broniewskiego. Ale to nie jedyna wartość słowa poetyckiego Bożeny Jurczak. Bardzo istotna jest refleksja o otaczającym świecie, oswajanie bolesnej pamięci po utracie ukochanej osoby, rzecz o mozolnym z dnia na dzień łapaniu równowagi. To wszystko znajduje swe odbicie w stylu, w celowym doborze klasycznej poetyki. Ta poetyka właśnie wydaje się być synonimem nie tylko tęsknoty za harmonią, ale i ocaleniem.