Opowieść o dwóch dziewczynkach wychowanych w różnych środowiskach, o ich poznawaniu się, docieraniu, a w końcu przyjaźni. Dziunia to rozpieszczona, rozkapryszona jedynaczka, która mieszka w mieście. Bułeczka pochodzi ze wsi, jest sierotą wychowywaną przez krewną. Na jej twarzy zawsze gości jednak uśmiech. Pewnego dnia dziewczynka ma zamieszkać z Dziunią. Początki są trudne…
"Ostrożnie, po cichutku wysunęła się spod koca, przyklęka zachwycona koło zabawek. Nagle...
– Nie ruszaj! Nie wolno! – zawołał cienki głosik.
Odwróciła się przestraszona. W łóżku siedzi ładna, szczupła dziewczynka, trzęsie ciemną, upstrzoną papierkami głową.
– Uciekaj stamtąd! – złości się.
Bułeczka zmartwiła się, ale zmieszanie pokrywa uśmiechem.
– Dzień dobry!
– Nie zabieraj mi lalek!
– Ależ ja chciałam się im tylko przypatrzeć! Cudne są... Twoje?
– Chyba że nie twoje! Odejdź od nich!
Broni jest przykro. Siada na brzegu swojego posłania, skubie paluszkami koc."