Kiedy w roku 1895 Leśmian debiutował jako poeta w „Wędrowcu” i kiedy wydał w roku 1912 swój pierwszy tomik poezji – potraktowano go jako epigona Młodej Polski,
nie dostrzeżono nowatorstwa i wielkiej oryginalności. Dopiero czas, ten czas, z którym poeta nieustannie się zmagał, przyniósł zmiany w odbiorze jego poezji,
po którą do dziś chętnie się sięga, która często jest inspiracją dla piosenki poetyckiej, która urzeka inwencją słowną, humorem, ironią, mądrością, paradoksami, niezwykłą wizją świata,
w którym samo istnienie człowieka jest bohaterstwem. Z faktu, że człowiek jest świadomy swojej niedoskonałości i śmiertelności, ale podejmuje trud życia,
chcąc je przeżyć godnie, wynika siła i duma człowieka, jego heroiczny humanizm.
Obszerny wybór poezji Bolesława Leśmiana (1877–1937) zawiera najpiękniejsze wiersze wybrane ze zbiorów poetyckich wydanych za życia poety oraz z wydanej pośmiertnie „Dziejby leśnej”.