Poucza nas, abyśmy zastanawiali się nad tym, co najważniejsze.

Zachęca aby przejrzeć się w sercu swojego chrześcijańskiego doświadczenia: jesteśmy, jak wszyscy grzesznikami zbawionymi przez wiarę w Pana, który nas umiłował i ofiarował siebie samego za nas, stając się naszym bratem, co więcej, sługą, aż po śmierć krzyżową, i ofiarowując nam swojego Ducha, który woła w nas: „Abba” i uczy, jak mamy żyć po synowsku i bratersku.

List do Galatów stanowi antidotum na najcięższe zbrodnie semantyczne: takim terminom jak prawda, miłość i wolność przywraca ich pierwotne znaczenie. Słowa te stanowią nierozdzielną trynomię – bowiem nie ma prawdy bez miłości ani miłości bez wolności – w której prawda Boga i człowieka, Jego dziecka, to miłość, a miłość ze swej strony to spontaniczne docenienie, szanowanie i służenie drugiemu człowiekowi, i wreszcie wolność, która jest miłowaniem tak, jak sami zostaliśmy umiłowani.