Główną przyczyną lęku egzystencjalnego, obecnego w mniejszym lub większym stopniu w sercu każdego człowieka, jest obawa przed byciem odrzuconym, niekochanym, zepchniętym na margines. Niekiedy stresujące, przytłaczające i rozczarowujące okoliczności życia zdają się to potwierdzać i wówczas człowiekowi grożą rozliczne pułapki poczucia winy, popadnięcia w depresję czy psychozę, o ile przyczyną tych zaburzeń nie są zmiany organiczne mózgu, które wymagają zdecydowanej interwencji medycznej. Jednakże nawet w normalnych warunkach, bez świadomości bycia bezwarunkowo kochanym i zdolnym do miłości bez względu na własne grzechy, słabości, choroby i ograniczenia, tracimy równowagę wewnętrzną i możemy niekiedy dojść do utraty poczucia sensu życia. Jedynie Bóg –posługując się posłanymi przez siebie ludźmi – może uchwycić za rękę człowieka tonącego we własnej zranionej psychice i wyciągnąć go na powierzchnię.