W 2011 roku wypadają dwie ważne daty: 150 rocznica urodzin i 70 rocznica śmierci Rabindranatha Tagore'a (1861-1941), wielkiego bengalskiego poety, uhonorowanego w 1913 roku literacką nagrodą Nobla, i jak dotąd jedynego indyjskiego pisarza, którego spotkało to wyróżnienie. Tagore był twórcą wszechstronnym - przede wszystkim poetą, ale także powieściopisarzem, nowelistą, dramaturgiem, eseistą, kompozytorem, pedagogiem, rysownikiem i malarzem. Był także twórcą niezwykle płodnym. W języku polskim nie ma zbyt wielu przekładów jego dzieł, zwłaszcza dokonanych z oryginału bengalskiego, języka, w którym tworzył literaturę piękną. Wypełniając tę lukę i włączając się w szeroko obchodzone na całym świecie obchody rocznicowe, warszawscy indolodzy, pracownicy Katedry Azji Południowej Wydziału Orientalistycznego UW, przygotowali z tej okazji antologię utworów Tagore'a. Autorki zebrały w jednym tomie wszystkie uprawiane przez Tagore'a gatunki i formy literackie, dzięki czemu pisarz daje się poznać jako wszechstronny twórca o interesującej osobowości, którego przesycona głębokim humanizmem twórczość nie zestarzała się mimo upływu czasu.