Oddawana w ręce czytelnika książka stanowi propozycję spojrzenia na dwa pierwsze dziesięciolecia historii sił powietrznych spod biało-czerwonej szachownicy z dystansu wyznaczanego przez oś polityczno-militarnego sojuszu Warszawy i Paryża.

Zagadnienia lotnicze nie były bowiem w wojskowych kontaktach Francji i II Rzeczypospolitej mało istotnym elementem. Przeciwnie – francuska pomoc w pierwszych latach niepodległości wręcz umożliwiła ostateczne ukonstytuowanie polskich sił powietrznych, następnie zaś nadała ich organizacji i doktrynie kształty, które zachowały one do końca międzywojennego dwudziestolecia. Finansowe wsparcie ze strony Paryża i napływający znad Sekwany lub produkowany w kraju na podstawie francuskich licencji sprzęt lotniczy w całym tym okresie odgrywały w rozwoju polskiego lotnictwa rolę kluczową. W miarę upływu czasu rosło także znaczenie lotnictwa dla kreślonych przez sztabowców obu państw planów wojskowej kooperacji na wypadek kolejnego europejskiego konfliktu. Siły powietrzne, początkowo w takich ustaleniach niemal nieobecne, od połowy lat 20. zaczęły być darzone coraz większą uwagą, dekadę później stając się wręcz jednym z kluczowych elementów uwzględnianych w międzysztabowych rozmowach.

ze "Wstępu"