W konsekwencji uznania wpływu czynników psychospołecznych na prowadzenie leczenia chorób przewlekłych, w tym cukrzycy (kontrolowanie stanu chorobowego, zmiana stylu życia, regularne przyjmowanie leków), nowe modele opieki przechodzą od terapii prowadzonej przez ekspertów medycznych u biernych pacjentów do opieki skoncentrowanej na pacjencie, w której decyzje dotyczące leczenia są wynikiem partnerskiej współpracy pomiędzy lekarzem a pacjentem przy aktywnym udziale pacjenta w dokonywaniu wyborów dotyczących leczenia.
W istocie, od 2012 r. zalecenia dotyczące postępowania w cukrzycy wydawane zarówno przez Amerykańskie Towarzystwo Diabetologiczne, jak i Europejskie Towarzystwo Badań nad Cukrzycą, wskazują, aby wybory dotyczące leczenia były rozważane w kontekście potrzeb, preferencji i tolerancji każdego pacjenta, podkreślając, że indywidualizacja leczenia jest podstawą sukcesu.
Aby zapewnić w cukrzycy opiekę skoncentrowaną na pacjencie, lekarz musi zdobyć dwie umiejętności: po pierwsze, dobre zrozumienie patofizjologii cukrzycy, różnic i podobieństw pomiędzy różnymi typami cukrzycy oraz doskonałe zrozumienie, w jaki sposób leki i insulina oddziałują na różne procesy patofizjologiczne i działają w sposób synergistyczny w celu kontrolowania stężeń cukru we krwi; a po drugie, umiejętność przekazywania tej wiedzy pacjentom, umożliwiając im udział w decyzjach terapeutycznych i wspomagając ich w samodzielnym radzeniu sobie z chorobą. Celem niniejszego podręcznika jest przekazanie lekarzom tych obydwu zestawów umiejętności.