Warszawa, lata 30. XX wieku. Słynny inspektor Bernard Żbik przyjmuje zaproszenie na bal do Resursy Obywatelskiej. Poznaje tam niejakiego Stokowskiego, który zdaniem inspektora jest śmiertelnie przerażony i stale nosi przy sobie broń.
Już następnego dnia zgłasza się do Żbika zastępca dyrektora, Edward Downar i zaprasza do banku, gdzie urzęduje Stokowski. Znany w całej Polsce dyrektor boi się, że wkrótce zginie... Powodem śmierci miałoby być według dyrektora odkrycie przez niego egipskiego grobowca.

Fragment książki:

– Wiesz – nie patrzył na aspiranta, gdy schodzili po wspaniałych schodach – miałem ochotę zapytać go o pozwolenie
na broń.
– Kogo? – Adam Billewski od dawna już myślał o czymś innym.
– Tego... Stokowskiego.
– Był przecież we fraku i na balu. Na co mu broń?
– Miał w kieszeni na piersiach rewolwer dużego kalibru.
Poznałem to po wypukłościach.
– Dlaczego ten człowiek tak cię zainteresował, Bernardzie?
– Dziwne, nieprawdaż? Dużo bym w tej chwili dał za odpowiedź na dwa pytania.
– Pierwsze?
– Jak długo będzie żył pan Stokowski.
– A drugie? – zainteresował się aspirant.
– Kiedy pan Stokowski zwróci się do policji o ochronę swego życia… i czy się zwróci. Dziwny dziś jestem, Adasiu, jak sądzisz…? Zaczynam przemawiać stylem Edgara Wallace’a.?