Książka omawia mechanizmy i praktykę funkcjonowania Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony (EPBiO), nowego rozwijanego dopiero od 1999 r., – przyszłościowego komponentu Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa Unii Europejskiej.
W przystępny sposób przedstawiono w kolejnych rozdziałach genezę EPBiO, zasady i cele tej polityki, jej strukturę instytucjonalną, instrumenty realizacji, tryby podejmowania decyzji oraz finansowania EPBiO. Zaprezentowano także misje zarządzania kryzysowego podejmowane przez UE od 2003 r. w ramach EPBiO. Oddzielenie zbadano również szczegółowo w jakim stopniu konstytucje państw członkowskich UE są przystosowane do współpracy przy realizacji EPBiO oraz jakie są metody koordynacji tej polityki w poszczególnych krajach UE. Ważnym elementem jest analiza stosunków między UE a NATO w kontekście EPBiO oraz określenie polskiego stosunku do EPBiO. Szczególną uwagę poświęcono regulacjom Traktatu Konstytucyjnego dotyczącym EPBiO, gdyż wbrew opiniom krytyków traktat ten wcale nie jest „martwy”, zaś jego przyszłość wciąż nie jest jednoznacznie przesądzona.
Książka skupia się na aspektach prawnych i politycznych EPBiO, a jednocześnie próbuje udzielić odpowiedzi czy UE, przestając być, jak dotąd „ekonomicznym gigantem, politycznym karłem i wojskowym robakiem” cieszy się wystarczającym mandatem politycznym, aby wysyłać swoich żołnierzy do walki. Czy obywatele państw członkowskich są przygotowani na powierzenie ponadnarodowej organizacji zagadnień polityki obronnej, a nawet wspólnej obrony, tym samym ograniczając wykonywanie swojej suwerenności w tak newralgicznej kwestii, jaką jest funkcjonowanie narodowych sił zbrojnych chroniących niepodległość państwa? Pytanie o kształt EPBiO, o to czy pozostanie ona bardziej mechanizmem współpracy międzyrządowej, czy też ewoluować będzie w kierunku uwspólnotowienia, jest zarazem pytaniem o kształt integracji europejskiej, a tym samym o kształt przyszłej Europy.