Księga dżungli to zbiór indyjskich opowiadań, dotyczących Indii i ich folkloru. W jej skład wchodzi siedem opowiadań. Trzy pierwsze – Bracia Mowgliego, Łowy węża Kaa i Tygrys, tygrys! – to historie chłopca o imieniu Mowglie, wychowanego przez wilki. W dżungli chłopcu towarzyszą także pantera Bagheera i niedźwiedź Baloo i to oni wraz z wilkami są odpowiedzialni za jego wychowanie. Pozostałe opowiadania to m.in. historia foki, która poszukiwała wyspy, na której nie będzie zagrażających fokom ludzi, a także mangusty Rikki-Tikki-Tavi, która w obronie swojej ludzkiej rodziny stoczyła bohaterską walkę z kobrami. W utworze prawa dżungli odgrywają nadrzędną rolę, są surowe, rygorystyczne, ale również sprawiedliwe. Kipling ukazał społeczeństwo zwierząt niemal jako utopię w opozycji do społeczeństwa ludzi, zarazem nie idealizując mieszkańców dżungli. Opowiadania zawarte w zbiorze to pouczające historie, poruszające m.in. problem przyjaźni, inności, odpowiedzialności za drugiego człowieka. Rudyard Kipling (1865-1936) – angielski pisarz, urodzony 30 grudnia 1865 r. w Bombaju (Indie), w rodzinie o egzotycznym rodowodzie i arystokratycznych korzeniach. W wieku sześciu lat wyjechał wraz z siostrą do Anglii, gdzie uczęszczał do szkoły. Do Indii powrócił w 1882 r. jako dziennikarz indyjsko-angielskiej gazety „Pioneer”, w latach 1886-1887 w „Gazette” ukazało się aż 39 jego opowiadań, akcja większości z nich rozgrywa się w uwielbianych przez pisarza Indiach. Jego najsłynniejszą książką okazała się Księga dżungli, napisana w 1894 r. Kipling wraz z rodziną wiele podróżował. Szczyt popularności pisarza przypadł na pierwszą dekadę XX w. W 1907 r. został laureatem literackiej Nagrody Nobla w uznaniu przenikliwości, oryginalnej wyobraźni, śmiałych pomysłów i wybitnego talentu narracyjnego.