W oczach starożytnych Rzymian wojna domowa uchodziła za szczególnie niegodny sposób dochodzenia swych politycznych racji, a jednak w 68 r. kilku cesarskich legatów nie zawahało się jej wywołać, by obalić znienawidzonego władcę imperium – Nerona. W ten sposób rozpoczął się trwający ponad dwa lata okres bratobójczych zmagań, będący zarazem najpoważniejszym kryzysem wewnętrznym państwa od czasu upadku republiki. Zanim tron cezarów przypadł zwycięskim Flawiuszom, rzymskie armie wielokrotnie starły się na polach bitew, zginęły tysiące żołnierzy i cywilów, a wojenne zniszczenia nie ominęły najświętszych miejsc samego Rzymu. Niniejsza książka opisuje przyczyny oraz kolejne odsłony rywalizacji o władzę w latach 68-70, ze szczególnym uwzględnieniem roli, jaką w niej odegrała rzymska armia. Jak się bowiem okazało, to pretorianie, legioniści i inni żołnierze mieli w ostatecznym rozrachunku zdecydować o losie Nerona, Galby, Othona, Witeliusza, czy Wespazjana...