Już sam dźwięk nazwy tego miasta zmusza wpierw do myślenia o historii, a dopiero później o geografii, urbanistyce, architekturze, o problemach komunalnych. Przywołuje w pamięci heroizm
i martyrologię mieszkańców, obrazy powojennej pustyni gruzów, zgliszcz, pogiętych szyn tramwajowych, wynędzniałych postaci ludzkich z workami na plecach.
Lecz przecież Warszawa, ta, którą teraz znamy, to normalne, żywe miasto, którego przeszłość jest już właściwie materiałem dla kronikarzy i tematem rodzinnych wspomnień.