Czy sto lat po śmierci Stanisława Wyspiańskiego jego twórczość może czymkolwiek jeszcze zaskakiwać? Przecież każdy czytal Wesele, każdy zna z podręcznikowej reprodukcji jego "Macierzyństwo"... Wydaje się jednak, że za tymi pomnikowymi dziełami, których analizie i interpretacji poświęcono dziesiątki naukowych tomów, często ginie człowiek - geniusz ze swymi uczuciami, marzeniami, pasjami, obsesjami, kompleksami. To właśnie o nim opowiada niniejsza książka. W przystępny sposób ma ona nie tylko przybliżyć Czytelnikowi twórczość artysty, ale przede wszystkim pokazać dzieje jego krótkiego - naznaczonego śmiertelną chorogą - życia. Znajdą się tu więc zarówno wizerunki najbliższych Wyspiańskiemu osób (rodziny, przyjaciół, nauczycieli), jak również obraz - zarazem kochanego i znienawidzonego przezeń - dawnego Krakowa. Czytelnik odbędzie wędrówkę po tym mieście, podążając śladami jednego z największych polskich twórców, pozna artystyczne środowisko, w którym dojrzewała i krystalizowała się jego osobowość, odwiedzi krakowską Szkołę Sztuk Pięknych, będzie towarzyszył realizacji największych dzieł twórcy. Na tym tle ujrzy również Wyspiańskiego, o jakim rzadko dziś pamiętamy: z jednej strony niemal przymierającego głodem, nierozumianego i odrzuconego, z drugiej - nieprzeciętnego artystę próbującego wieść normalne życie rodzinne, wreszcie człowieka świadomego swych obywatelskich obowiązków, skrupulatnie wsypełniającego mandat miejskiego rajcy i wizytującego na przykład szkołę powszechną...