Książka Krzysztofa Kąkolewskiego to zbiór opowiadań inspirowanych jego bogatym dorobkiem reporterskim. „Jestem nie tylko czytelnikiem, ale i zbieraczem ciekawostek. Odkładam opisy pewnych niezwykłych spraw, które wydarzyły się naprawdę”. Słowa otwierające tom pierwszy Reportera kryminalnego, Księcia oszustów, najlepiej oddają charakter opowieści kryminalnych zawartych w tej książce. Bohaterami nie są kolejni fikcyjni detektywi na tropie wyimaginowanej zbrodni. Tym razem historię opowie nam życie. A opowieści, które zdarzyły się w odległym, zdawałoby się, PRL-u, mogły wydarzyć całkiem blisko nas.

„Kąkolewski daje uderzający przykład dociekliwości (...). Bierze rubrykę ogłoszeń i wczytuje się w zwarte kilkuwierszowe ogłoszenia, które nazywa ,,ascezą słowa” — za minimum zapłaty maksimum treści. W tę ascetyczną treść wżera się Kąkolewski dociekliwym umysłem, po czym eksploruje. Często inwestuje czas na próżno. Za ogłoszeniem o sprzedaży syreny za piętnaście tysięcy złotych może się kryć banał, ale może być i odkrycie, jakie robi Kąkolewski — odkrywa tragedię człowieka, który spowodował śmierć. Za ogłoszeniem, że ktoś chce pożyczyć cztery tysiące złotych bezprocentowo, może być kawał lub naiwność — Kąkolewski jednak, wiedziony intuicją, trafia na dwóch eksperymentatorów–psychologów: jeden, który podał ogłoszenie, i drugi, który te pieniądze bezprocentowo pożyczył. Za ogłoszeniem oferującym niemowlę odkrywa cały świat wsiowej obyczajowości. (…) Reportaż był poczwarką, skorupa poczęła pękać, reportaż stawał się opowiadaniem”.
(Melchior Wańkowicz)