O książce napisano, że to... "teksty znane i mniej znane.
Wszystkie warte poświęcenia im uważnej chwili "poczytania".
Odpłacą radosnym śmiechem, chwilą zadumy. Z czegoś oczyszczą, coś usprawiedliwią i wyjaśnią; niejedno słusznie wytkną i przywołają do porządku. Ale jak!
Poczekają na chwile naszej uwagi, dadzą się pokazać przyjaciołom. Są. Będą. Nie grozi im emerytura.
Książkę zilustrował Dariusz Romanowicz."
Od siebie dodać mogę, że na szczególną uwagę zasługują zwłaszcza teksty z rozdziału "Teren prywatny". Są wyjątkowo słodko-gorzkie. W sposób niezwykle mądry. I liryczny. O jaki (czasem) trudno posądzać tego niezwykle ironicznego autora.
By udowodnić to, o czym piszę, najchętniej zacytowałabym... na przykład "Wiersz o tym, jak to czasem chłopaki się gubią".
Tym razem jednak nie zacytuję, w prezencie zostawiam natomiast wypowiedź autora (ironiczną, a jakże) książki dotyczącą...