Umberto Eco (ur. 1932), jeden z najwybitniejszych intelektualistów współczesnych Włoch, semiolog, estetyk, teoretyk literatury. Wykładowca na uniwersytetach w Turynie, Mediolanie, Florencji i Bolonii oraz na prestiżowych uniwersytetach amerykańskich. Współpracuje z „L’Espresso”. Publikował uczone rozprawy: m.in. Dzieło otwarte (pol. wyd. 1973), Lector in fabula (pol. wyd. 1994); felietonową prozę: Zapiski na pudełku od zapałek (pol. wyd. 1993), a także powieści, które przyniosły mu światowy rozgłos: Imię róży (pol. wyd. 1987), Wahadło Foucaulta (pol. wyd. 1993), Wyspa dnia poprzedniego (pol. wyd. 1995).

Podziemni bogowie (w poprzednich wydaniach pt. Semiologia życia codziennego) to wybór szkiców i felietonów, w których autor bada zjawiska kulturowe jako systemy znaków oraz rolę, jaką pełnią w procesie porozumiewania się. Eco z równą łatwością operuje językiem naukowego dyskursu jak literackiego felietonu. Swobodnie porusza się po rozmaitych obszarach współczesnej rzeczywistości. Nie wartościuje zjawisk. Wszystko, jego zdaniem, zasługuje na uwagę: piłka nożna, sekty religijne, terroryzm, magia, technika komputerowa, kiczowate pałace amerykańskich miliarderów, film, kara śmierci, a także dżinsy jako pozorny symbol wyzwolenia płci, w istocie pułapka dominacji. W swojej filozoficznej refleksji bywa ironicznie przewrotny, ale nie jest obarczony grzechem pychy Europejczyka: amerykańskie sanktuaria Falsyfikatu wydają mu się równie godne uwagi jak europejskie sanktuaria Autentyku.