Pan Tadeusz to jedno z wielkich i nieprzemijających arcydzieł, które na stałe wpisało się do literackiego kanonu. Mickiewicz stworzył epos, którego głównym i najważniejszym bohaterem jest szlachata polska, a który poprzez swoją niezwykłą i niepowtarzalną atmosferę do dziś stanowi swoiste „centrum i źródło polskości”. Słowo w poemacie ma moc wskrzeszającą i kreującą zarazem: przywraca byt narodowy kraju ciemiężonego przez zaborcę i daje jego zniewolonym mieszkańcom?nadzieję?na rychłe odzyskanie upragnionej wolności. Dzieło pełniło wówczas funkcję dwoistą: było dla emigrantów widomym?znakiem odległej Polski, natomiast dla tych, którzy pozostali w kraju, wspomnieniem czasów minionych i namiastką utraconej przeszłości. Mickiewicz po raz kolejny zaskakuje nas tutaj bogactwem tematów i rozległością podejmowanej problematyki. Oprócz tak silnie wybrzmiewającego patriotyzmu i miłości ojczyzny, snuje refleksje na temat sielskiego, szlacheckiego bytowania, romantycznego uczucia, tradycji i polskiejobyczajowości. A wszystko rozgrywa się w soplicowskim dworku, który na ten czas staje się ostoją niczym?niezmąconej,?prawdziwej?polskości. Epos?jest?wart?docenienia?także?ze?względu?na?swoje?nowatorstwo. Mickiewicz bowiem rezygnuje tutaj z romantycznego indywidualizmu na rzecz szeroko pojmowanej zbiorowości.?Wieszcz roztacza przed naszymi oczyma piękno dawnej Polski i przenosi jej obraz w nasze „teraz”, bo przecież „jest u mnie kraj, ojczyzna myśli mojej, / I liczne mam serca mego rodzeństwo; / Piękniejszy kraj, niż ten co w oczach stoi (...)” [z wiersza Gdy tu mój trup Adama Mickiewicza] Adam Mickiewicz (1798-1855) – poeta polski, romantyczny wieszcz, zwany często „bardem słowiańskim” lub „poetą przeobrażeń”. Obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego uważany za największego poetę doby polskiego romantyzmu. Wybitny twórca dramatu romantycznego. Autor ballad, powieści poetyckich, dramatu Dziady, a przede wszystkim epopei narodowej Pan Tadeusz.