Anna Świrszczyńska (1909–1984) znana przede wszystkim jako wybitna poetka i autorka utworów dla dzieci, pisała także dramaty i była zawodowo (jako kierownik literacki) związana z teatrem. Już jej pierwszy dramat, Orfeusz, dwukrotnie inscenizowany tuż po wojnie przez znakomitych reżyserów, Wilama Horzycę i Edmunda Wiercińskiego, pokazał nieodłączne cechy całego dramatopisarstwa autorki: skupienie na ludzkim cierpieniu z jednej oraz afirmatywnej radości i niezwykłości życia z drugiej strony. Specyficzna osobista teoria śmiechu rozwijana w utworach dramatycznych prowadziła Świrszczyńską od reinterpretacji motywów mitologicznych, przez wykorzystanie groteski, aż do farsy – zawsze ze szczególną uwagą dedykowaną bohaterkom kobiecym.
W jednoaktówkach Świrszczyńska kreuje świat przedziwny, przekraczający możliwości zrozumienia i uporządkowania, w którym mieszają się mity, religie, strzępy dawnych kultur i współczesne wynalazki; świat, w którym próżno szukać ładu i sensu; świat, w którym trzeba się zgodzić na własne nieważne istnienie, a jednocześnie jakoś siebie ocalić...
Ewa Guderian-Czaplińska
Teoria (i praktyka) śmiechu