Książka poświęcona jest trzem malowanym epitafiom wrocławskich kanoników katedralnych: Laurentiusa Potschela (zm. 1539), Martina Nibelschitza (zm. 1554) oraz Nikolausa Weidnera (zm. 1555), których przesłanie ideowe koncentruje się na wątkach związanych z nurtem tzw. reformy katolickiej. Tak ukierunkowana interpretacja ikonografii wspomnianych epitafiów stanowi rewizję wniosków dotyczących tych zabytków, formułowanych do tej pory przez badaczy tematu. Ukazanie epitafiów w kontekście wewnętrznych problemów ówczesnego Kościoła rzymskiego ma na celu poszerzenie obrazu świadomości śląskiego kleru katolickiego w dobie reformacji oraz przełamanie pewnych stereotypów dzielących powstające w owym czasie dzieła na „obozy wyznaniowe”, rozgraniczające wyraźnie epitafia katolickie od luterańskich.