Romantyczne wiersze, czasem sentymentalne, ale niezmiennie urokliwe miłosne zaklęcia. Adresatem tych wierszy jest Kobieta, którą nie zawsze można nazwać Aniołem. Nie zmienia to faktu, że podmiot liryczny tych utworów śle swojej Muzie nieustanne pocałunki serca. Apostrofy, zaklęcia, podziękowania, zgodne z konwencją gesty i prośby o spełnioną miłość, wszystko to potwierdza, że punktem odniesienia tej liryki są uczucia, które nie podlegają przemijaniu. To równocześnie wewnętrzne rozdarcia, w których mamy ciągłą huśtawkę myśli czy wspomnień. Często nadzieja ustępuje miejsca rozpaczy, tak jak po dniu następuje noc. To nawiązanie do romantycznej tradycji znajduje również swój wyraz w przyjętej przez autora poetyce. Większość utworów została napisana w klasycznej frazie i rytmice, co tylko podkreśla piękno przesyłanych uniesień.