Lwów, mimo konsekwencji I wojny światowej i wielkiego kryzysu gospodarczego z 1929 roku, prężnie i dynamicznie się rozwijał, stawiając na modernizację i kreatywność. Miasto wyróżniało się jako siedziba cenionej Politechniki Lwowskiej – „kuźni architektury” i ważnego ośrodka kształcenia inżynierów, konstruktorów i planistów. Działający tu twórcy interesowali się koncepcjami innych modernistów w Europie i – przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych, co nie oznaczało ich bezrefleksyjnego naśladownictwa.

Przedwojenny Lwów inspirował i zajmował istotne miejsce na mapie nie tylko II Rzeczypospolitej, ale także całej „Nowej Europy”. Zrealizowano tu wiele wybitnych dzieł modernizmu, które wyznaczały nowe kierunki rozwoju miasta. Architektoniczna nowoczesność stała się częścią lwowskiego genius loci, dawała nowy impuls i co najważniejsze, nie była skierowana przeciw tradycji miasta o wielowiekowej i wielonarodowej historii.