Listy Mariana Hemara do Mieczysława Grydzewskiego niespodziewanie układają się w tom niemal w całości przemyślany i zaplanowany, niczym dzieło literackie.
Istotą kompozycyjnego porządku jest dynamika nieustannie rysowanych sprzeczności: przyjaźni i złości, serdeczności i złośliwości, wdzięczności i wzajemnych uraz, wulgarności i czułości, czystego nonsensu i racjonalizmu, powagi i humoru.