;Żołnierze walczyli w sposób zbliżony do tego, w jaki walczyła falanga jeszcze przed czasami Filipa II. Obie strony zderzyły się tarczami i próbowały przepchnąć przeciwnika lub przełamać jego linię. Jednocześnie za pomocą miecza lub pilum żołnierze obu stron próbowali dosięgnąć przeciwnika. Walka była bezlitosna i z obu stron na miejsce padających żołnierzy wciąż stawali kolejni, nie ustępując na krok. Gdy pierwsze szeregi kohort poważnie się wykruszały, w miejsce poległych zaczęli się pojawiać żołnierze z tylnych szeregów.

Bitwa pod Filippi, do której doszło w październiku 42 r. p.n.e., była jednym z ważniejszych momentów okresu schyłku republiki, ponieważ kończyła ważny etap kształtowania się nowego ustroju zwanego pryncypatem. Przebieg bitwy był ogromnie dramatyczny, bo przez niemal trzy tygodnie, w czasie których toczyły się zmagania, żadna ze stron nie zyskała tak zdecydowanej przewagi, aby upatrywać w niej pewnego zwycięzcy. Pozycja ta opisuje jednak nie tylko sam wątek militarny, ale też sytuację polityczną w Imperium, która do niej doprowadziła. Takie osobistości jak Cyceron, Antoniusz, Oktawian, Brutus i Kasjusz oraz Kleopatra gwarantowały, że rozgrywka o władzę była szczególnie wyrafinowana.