Katarzyna Liszka w swojej książce daje czytelnikowi jasno rozrysowaną mapę głównych stanowisk w sporze o „podział pracy pamięci” po Zagładzie, dokonuje przeglądu argumentów, jakie w tym sporze padają wraz z analizą implikacji etycznych, mających jej zdaniem podstawowe znaczenie dla większości myślicieli żydowskich zabierających głos w debacie. To ukierunkowanie, nacisk położony na początku rozprawy na pluralne „etyki pamięci”, pozwala autorce na łączenie w wywodzie różnych idiomów filozofii, teologii i socjologii dwudziestowiecznej jako uzupełniających się ogniw refleksji ujętej jako forma pamiętania. Kolejne pojęciowe mediacje, korekty stanowisk zajmowanych przez Hannę Arendt, Avishaja Margalita, Zygmunta Baumana stają się w tej optyce pośrednim dowodem na krystalizowanie się nie tylko rzeczonej wspólnoty pracy pamięci, ale i na przekształcania kategorii etycznych i prawnych związanych ze sprawą wspólnoty etyki uniwersalnej, o której w zakończeniu pisze autorka, odwołując się do rozważań Natana Sznaidera i Daniela Leviego.

dr hab. prof. UJ Tomasz Majewski