Praca Pawła Dubera nie jest klasyczną biografią, o czym świadczy zresztą jej tematyka, ograniczona do najważniejszego, trzynastoletniego okresu w życiu Kazimierza Świtalskiego. Stanowi natomiast próbę ponownego ukazania kluczowych zagadnień politycznych związanych z rządami sanacyjnymi. Kazimierz Świtalski należał do ścisłego, kilkuosobowego grona bliskich współpracowników Józefa Piłsudskiego. Ten wybitny działacz sanacyjny w trakcie wieloletniej kariery sprawował najwyższe urzędy w państwie, w latach 1926-1939 będąc po kolei ministrem, premierem, a następnie marszałkiem Sejmu III kadencji. Słusznie jest on postrzegany jako jeden z przywódców gremium kierowniczego obozu sanacyjnego. Na szczegółowe omówienie zasługują przede wszystkim takie problemy badawcze jak udział Świtalskiego w przygotowaniach do wyborów parlamentarnych w 1928 r., polityka wyznaniowa i oświatowa w okresie sprawowania przez niego funkcji ministra WRiOP, przygotowania do rozprawy z opozycją w 1929 r., działalność na stanowisku marszałka Sejmu w latach 1930-1935 oraz udział w dekompozycji obozu sanacyjnego po 1935 r. W tym celu pokuszono się o drobiazgowe, analityczne ujęcie omawianej tematyki, często odwołując się bezpośrednio do cytatów pochodzących z licznych relacji i dokumentów. Warto podkreślić, iż praca oparta została w dużej mierze na treści zapisków poczynionych przez samego Świtalskiego, ukazujących „od kuchni” mechanizm sprawowania władzy w okresie pomajowym.