Jeśli chcecie się dowiedzieć, skąd się wzięło współczesne czarownictwo i jego bardziej oswojona wersja, wicca, nie musicie szukać dalej. Natrafiliście na właściwą książkę. Charles Godfrey Leland napisał Aradię w 1899 roku, kiedy nie istniały żadne sformalizowane grupy czarownic, poza krążącymi o nich legendami i opowieściami o ich rytuałach zachowanymi w folklorze ludowym. Aradia, ewangelia czarownic stanowi taki właśnie zbiór osobliwych przypowieści i pełnych pikanterii wskazówek na temat starożytnego kultu Diany i Lucyfera, oraz ich córki, Aradii, praktykowanego w ukryciu poprzez wieki. Przez pewien czas zapomniana, ponownie odkryta w połowie XX wieku, stała się inspiracją dla wielu współczesnych czarownic.

Czarownictwo, znane wśród swych wyznawców jako stara religia, jest kultem, w którym czci się boginię Dianę oraz jej córkę Aradię, która jest żeńskim mesjaszem. Owa mała książeczka opowiada o tym, jak Aradia przyszła na świat, nauczała pierwsze czarownice, a następnie powróciła do niebios. Wraz z tym materiałem otrzymamy
tutaj ceremonie oraz inwokacje, którymi należy zwracać się do Diany i Aradii, egzorcyzm Kaina, zaklęcie świętych kamieni, ruty, werbeny, a także opis regularnych obrządków, które powinny być odprawiane podczas spotkań czarownic. W książce znajdujemy również dziwaczne inkantacje, bądź błogosławieństwa miodu, posiłku,
soli oraz ciastek spożywanych podczas uczt czarownic, które mają bardzo klasyczną postać i najpewniej są reliktem rzymskich misteriów.
Fragment książki